Op Heuvelrughike met… Wim Huijser

De vierde etappe start midden in de bossen van de Heuvelrug. En omdat het kan, maken we voor vertrek even een uitstapje naar Chalet Helenaheuvel. We hadden geluk met een heerlijk zonnetje én net warm genoeg om buiten te zitten. Voor Helenaheuvel ligt een aflopend heideveldje, dat een mooi contrast vormt met de bossen eromheen. Op dit moment van de dag wordt het vooral bevolkt door hondenuitlaters en hun viervoeters.

Vandaag ben ik op stap met publicist Wim Huijser. Hij komt wat later dan gepland aangelopen. Geen straf om nog iets langer te genieten van de heerlijke koffie en het mooie uitzicht. Wim heeft er dan al een afspraak op zitten. Als auteur van tientallen boeken heeft hij het maar druk en heeft vandaag tijd voor een kort loopje. Boeken over wandelen en het landschap vormen de rode draad in zijn oeuvre. Zo heeft hij recent Voskuijls Maarten en Nicolien Op Pieterpad laten gaan. Dit keer gaat Wim met mij mee op Heuvelrughike om me te interviewen voor Hollands Glorie Magazine.

Wim Huijser en Marianne Wildenberg op uitzichttoren Kaap Doorn

Helenaheuvel

Helenaheuvel is zeker niet de hoogte top op de Heuvelrug, maar het ommetje meer dan waard. Het ligt bovendien vlak achter Landgoed Zonheuvel. Het theehuis Helenaheuvel is in de jaren ’30 van de vorige eeuw gebouwd als theeschenkerij en vernoemd naar de oudste dochter van de toenmalige eigenaar van de Kaapse Bossen, Helena Swellengrebel. Zij vertoefde hier graag en toen het toerisme in het begin van de 19e eeuw opkwam was de verkoop van versnaperingen een welkome aanvulling op de inkomsten van de landeigenaar. Het chalet met het weidse uitzicht over de heide is sinds de jaren ‘30 een geliefde pleisterplaats in de bossen geweest.

Bron: Wandelgids Heuvelrughike

Na de koffie steken we kort door naar landgoed Zonheuvel om het begin van de vierde etappe op te pakken. Al vrij vlot dalen we geleidelijk af langs het ‘bezinningspad’. Leuk dat ik Wim al direct kennis kan laten maken met een onbekend stukje Nederlands landschap. Even later lopen we weer omhoog, recht op het statige Huis te Maarn af. Al wandelend merk ik dat Wim het interview heel goed heeft voorbereid. Hij weet veel van het landschap en brengt naast praktische vragen ook mooie filosofische invalshoeken mee. Zo komen we te spreken over hiken, het ‘componeren’ van een wandelroute en over het plezier en de voordelen van wandelen. En het blijkt maar weer eens dat wandelen zich uitstekend leent voor mooie gesprekken.

Verderop hebben we ineens weer ruim uitzicht over een heideveld. Als we stilstaan bij ‘het stilste plekje van Nederland’ merkt Wim op dat we nog geen enkele wandelaar zijn tegengekomen. Ondanks het snelweggeluid, dat heel in de verte te horen is, is het er inderdaad stil. We vervolgen onze weg richting Kaap Doorn. Hier komen we pas de eerste wandelaars tegen. Dat is niet zo gek. De uitzichttoren die midden in de Kaapse Bossen staat biedt een schitterend uitzicht over een groot deel van de Heuvelrug.

Kaap Doorn

Hier sta je midden in de Kaapse Bossen op 53m + NAP. Maar klim vooral nog even verder omhoog. Want op de 25 meter hoge uitzichttoren kun je net over de boomtoppen van een weidse uitzicht genieten. Bij helder weer zie je oostelijk de Amerongse Berg en westelijk de Domtoren van Utrecht liggen. Ten zuiden zie je de Rijn als glinsterend lint door de weilanden stromen. Hendrik Swellengrebel liet in de 19^e eeuw als attractie in het bos al twee uitzichttorens plaatsen. Wandelaars moesten daarvoor toen nog 10 cent entree betalen.

Bron: Wandelgids Heuvelrughike

Als we bovenop de toren staan en ons verbazen over de vele richtingen waarin je iets kunt herkennen aan de horizon, komen twee andere wandelaars naar boven. En hoe leuk is het, dat zij mèt de gids van de Heuvelrughike op pad zijn! Ze hebben via SNP Natuurreizen een 7-daagse wandelvakantie geboekt. En, hoewel ze uit Ede komen en dus eigenlijk vlak in de buurt wonen, leren ook zij weer veel nieuwe stukjes op de Heuvelrug kennen.